അപ്പനും ഞാനും ഒരു ദിവസ്സമാണ്‌ മരിച്ചത്.

അപ്പനെ ഇടി വെട്ടിയും എന്നെ പാമ്പ് കടിച്ചും. പാമ്പ് കടിയ്ക്കുള്ള പ്രതിരോധ മരുന്ന്  കുത്തിവെ ച്ചെങ്കിലും മരണം സ്ഥിരീകരിക്കുകയായിരുന്നു.

ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ ഒരു അപ്പൻ-മകൻ എന്ന ബന്ധത്തേക്കാളുപരി ഒരു നല്ല കൂട്ടുകാർ എന്ന നിലയിലായിരുന്നു ഞങ്ങൾ ജീവിച്ചത്.

ഒരു നിമിത്തമായിരിക്കണം ഒരു പക്ഷെ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഒരുനാൾ തന്നെ മരിക്കാൻ കാരണമായത്.

അപ്പന് ഞാനും എനിക്കപ്പനും അങ്ങ് സ്വർഗ്ഗം വരെ കൂട്ടുണ്ടല്ലോ എന്നോർത്ത്  ഞങ്ങളുടെ ആത്മാക്കൾ പരസ്പരം സന്തോഷിച്ചു.

പക്ഷെ എന്റെ ആത്മാവ് വെറുതെ കുണ്ടിതപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. കാരണം താൻ കൌമാ രവും കടന്നു മംഗല്യഭാഗ്യത്തിന്റെ കടമ്പയ്ക്കടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണ് മരണം സംഭവിച്ചത്.

അപ്പന് അങ്ങനെ ഒന്നും ഓർത്ത് ദുഖിക്കാനില്ല. ജീവിതത്തിന്റെ സമയ ഭാഗവും ജീവിച്ചു കഴി ഞ്ഞു. പക്ഷെ ഇനിയും സായത്തമാകാത്ത കുറെ മോഹങ്ങൾ അപ്പനും കാണാതിരിക്കില്ല.  അതെന്താണെന്ന് വഴിയെ ഞാൻ ചോദിച്ചറിയും. ആത്മാക്കൾ നുണ പറയാറില്ലല്ലോ.

മരണം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആത്മാക്കൾ ദേഹത്ത് നിന്ന് വേർപിരിഞ്ഞു. ഇപ്പോൾ അവിടെ നടക്കുന്നതൊക്കെ എനിക്കും അപ്പനും കാണാം. പലരും പലതിനും ഓടി നടക്കുന്നതും, ആ പയ്യനും കൂടി പോയത് കഷ്ടമായി പോയി എന്ന് വിലപിക്കുന്നവരും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.

മുരിക്കിൻ പലകയിൽ തീർത്ത പുട്ടിയിട്ട  ശവപ്പെട്ടിക്കുമേൽ തേക്ക് തടിയുടെ ഡിസൈൻ ചെയ്തു വില കൂട്ടി വില്ക്കുന്ന ശവപ്പെട്ടികടക്കാരുടെ കുതന്ത്രം ശവപ്പെട്ടിക്കാരിൽ നിന്ന് തന്നെ മനസ്സിലായി. അടുത്ത കടയിൽ വിൽക്കുന്നതിൽ ഭീമഭാഗവും അങ്ങനെയാണെന്ന് കടക്കാരാൻ പറഞ്ഞു.

തനി തേക്ക് കൊണ്ടുള്ളത് വേണമെങ്കിൽ   പതിനായിരം.  പിന്നെ തേക്ക് പോലുള്ളത് വേണ മെങ്കിൽ മുവ്വായിരം വിലയും – അഞ്ഞൂറ്  കമ്മീഷനും. മൊത്തം മുവ്വായിരത്തി അഞ്ഞൂറ്. രണ്ടു പെട്ടിയ്ക്കും കൂടി  ആയിരം കമ്മീഷൻ. മനസ്സിൽ കണക്കു കൂട്ടി. രണ്ടു ഫുള്ള് കിട്ടും. എല്ലാത്തിനും ഒരു കാരണം വേണ്ടേ കുടിക്കാൻ. അല്ലെങ്കിൽത്തന്നെ ശവപ്പെട്ടിയുടെ കണക്ക് ആര് ചോദിക്കാനാണ്.

അന്നുവരെ അപ്പന് തുല്യം സ്നേഹിച്ചതായിരുന്നു ചാക്കോച്ചി  ചേട്ടനെ. അദ്ദേഹം ഇത്തര ത്തിൽ ഒരാളായിരിക്കുമെന്ന് ഒരിക്കലും കരുതിയിരുന്നില്ല. അമ്മ പലപ്പോഴും പറയാറുണ്ടാ യിരുന്നു അയാളെ കുടുംബത്തിൽ കയറ്റാൻ കൊള്ളാത്തവനാണെന്ന്  .

അന്നൊക്കെ ഞാനും അപ്പനും അമ്മയോട് വഴക്കിട്ടിരുന്നു. പറമ്പിലെ തടി വെട്ടി വിറ്റ പ്പൊഴും,  പെങ്ങളെ കെട്ടിക്കാൻ പറമ്പിന്റെ ഒരു ഭാഗം തിരിച്ചു വിറ്റപ്പൊഴും അയാൾ  കച്ച വടക്കാരിൽ നിന്ന് കമ്മീഷൻ വാങ്ങിയെന്ന് പലരും പറഞ്ഞിട്ടും വിശ്വസിച്ചില്ല.

 അയാളെ ശവത്തിൽപോലും തൊടീക്കരുതെന്ന് അപ്പന്റെ ആത്മാവ് പറഞ്ഞു. ആര് ചെവി ക്കൊള്ളാനാണ് ആത്മാക്കളുടെ ജൽപ്പനങ്ങൾ.  

രണ്ടു ശവപ്പെട്ടികൾക്കും കൂടി അയാൾ ഇപ്പോൾത്തന്നെ ആയിരം രൂപ കമ്മീഷൻ അടി ച്ചിരിക്കുന്നു. ഇനി  മരണാനന്തര ചടങ്ങുകൾ എത്രയോ ബാക്കിയുണ്ട്. അതിനൊക്കെ അയാൾ കമ്മീഷൻ അടിക്കാതിരിക്കില്ല.  പാവം അമ്മയെ അയാൾ ഇനിയും പറ്റിയ്ക്കും.

ചൈനീസ് നിർമ്മിതമായ ശവപ്പെട്ടി വിപണിയിൽ വന്നതിന്റെ പരസ്യം  ടീവിയിൽ വന്നു.  ഉൾഭാഗം മൃദുലമായ തൂവലുകൾകൊണ്ടും പട്ടുതുണികൊണ്ടു നിർമ്മിച്ചതും സുഗന്ധം പരത്തുന്ന തുമായിരുന്നു. പുറം ഭാഗത്ത് കുരിശുകളും മാലാഖമാരുടെയും കൊത്തുപണികൾ ചെയ്ത് അതീവ മോഡി  വരുത്തിയുമിരിക്കുന്നു.

പരസ്യം കണ്ടപ്പോൾ അപ്പൻ അന്ന് തമാശയായി പറഞ്ഞുപോയി  മരിക്കുമ്പോൾ അതുപോ ലൊരു പെട്ടിയിൽ തന്നെ കിടത്തിയാൽ മതിയെന്ന്. അമ്മ ഒത്തിരി കയർത്തു കയറി അപ്പനോട്. അതൊക്കെ എണ്ണിപ്പെറുക്കിയാണു അമ്മ ഇപ്പോൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കു ന്നത്.

 “ഈ പെമ്പ്രന്നോത്തി കാരണം എനിക്ക് നാണക്കേട് ഉണ്ടാക്കി വെയ്ക്കുമല്ലോ ദൈവമേ….!”  അപ്പന്റെ ആത്മാവ് എന്നോട് മന്ത്രിച്ചു.    

“അമ്മയുടെ ദുഃഖങ്ങൾ കരഞ്ഞു തീർക്കുകയല്ലേ അപ്പാ….” ഞാൻ അപ്പനോട് പറഞ്ഞു.

അമ്മ എന്റെയും അപ്പന്റെയും മദ്ധ്യത്തിൽ മുട്ടിന്മേൽ കുത്തിയിരുന്നു ഒരു കൈ അപ്പന്റെ മേലും ഒരു കൈ എന്റെ മേലും വെച്ചു എണ്ണിയെണ്ണി വിലപിക്കുകയാണ്. ഞാനും അപ്പനും സന്തോഷിച്ചു. ഒരുപോലെ അമ്മയുടെ ദുഃഖങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കായി പങ്കുവെയ്ക്കുന്നു എന്ന് കണ്ട്.

പലരും പല ജോലികളും ഇട്ടെറിഞ്ഞിട്ടാണ് വന്നിരിക്കുന്നത്. എത്രയും പെട്ടെന്ന്  ഞങ്ങളെ അടക്കം ചെയ്തിട്ട് മടങ്ങിയാൽ മതി എന്നായിരുന്നു അവരുടെയൊക്കെ മനസ്സുകളിൽ.

എന്റെയും അപ്പന്റെയും ആത്മാവ് ഇരുണ്ട അന്ധകാരത്തിൽ കൂടി സഞ്ചരിച്ചു.  ഒരു ശൂന്യാ കാശ സഞ്ചാരിയെപ്പൊൽ, പൊങ്ങു തടിപോലെ എന്നാൽ ഇന്നുവരെ കണക്കു കൂട്ടാൻ കഴി യാത്ത തരത്തിലുള്ള വേഗത്തിൽ ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ടുപോയി.  

ആകാശമാകെ പൂത്തിരി വിതറിയപോലെ മിന്നി തിളങ്ങുന്ന നക്ഷത്ര ജാലങ്ങൾ. ഞാനും അപ്പനും നക്ഷത്രങ്ങൾക്കിടയിൽ അൽപനേരം ഒളിച്ചു കളിച്ചു. തങ്ങളിലേക്ക് അടുത്ത്  വരുന്ന തീ ഗോളങ്ങൾ,  ഉൽക്കകൾ, അവയിൽ നിന്നെല്ലാം വഴുതി മാറി ഞങ്ങളുടെ ആത്മാക്കൾ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി.

ചിലപ്പോൾ ആത്മാവ് അതിവേഗത്തിൽ മുകളിലേക്ക് പോകും മറ്റു ചിലപ്പോൾ പോകുന്ന തിലും ഇരട്ടി വേഗത്തിൽ താഴോട്ട് പോരും. എയർ പോക്കറ്റിൽ കുടുങ്ങിയ വിമാനസഞ്ചാരി യുടെ അനുഭവം. അടിവയർ ഇല്ലാത്തതിനാൽ ആധി  എടുത്തില്ല.

പല ആത്മാക്കളും ശൂന്യതയിൽ അലയുന്നത് കണ്ടു. അനാദിയായ ആത്മാക്കൾ.  മോഹങ്ങൾ ബാക്കിവെച്ചവ, ജീവിച്ചു കൊതി തീരാത്തവ, പ്രതികാരം വീട്ടാൻ കഴിയാഞ്ഞവ, എല്ലാത്തിനു മിടയിൽ കുറെ കിളുന്ന് ആത്മാക്കളെ കണ്ടു.  അവരെ ഞങ്ങൾ  തഴുകി തലോടി.  അച്ഛനും അമ്മയും ആരാണെന്നുപോലും അവർക്കറിയില്ല. കുരുന്നുകളായിരുന്നപ്പോൾ വിടചൊല്ലി  പോന്നവരാണവർ. ഞങ്ങളെ അവർ മുട്ടി ഉരുമ്മി നിന്നു. ഒരച്ഛന്റെയും ഏട്ടന്റെയും ചൂടും സ്നേഹവും എന്താണെന്ന് അവർ ഇപ്പോൾ അനുഭവിക്കുകയായിരിക്കും. ആ കുരുന്നുകൾ വിട്ടകന്നപ്പോൾ വേദനയില്ലാത്ത ലോകത്തിലെ ആത്മാവുപോലും വേദനിക്കുന്നതായി തോന്നി.     

ഊഷരമായ സഞ്ചാരത്തിനിടയിൽ ഞാൻ അപ്പനോട് ചോദിച്ചു.

“അപ്പൻ രക്ഷ പ്രാപിച്ചിട്ടുണ്ടോ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്ക് പോകാൻ….?” 

ആ ചോദ്യം പല പാസ്ടർമാരും പലരോടു ചോദിക്കുന്നത് ഞാൻ പല കുറി  കേട്ടിട്ടുള്ളതുകൊ ണ്ടാണ്   അപ്പനോട് അങ്ങനെയൊരു ചോദ്യം ചോദിച്ചത്.

അപ്പന്റെ ആത്മാവ് എന്നോട് ഒന്നും മന്ത്രിച്ചില്ല.  ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി അപ്പന്റെ ആത്മാവ് എന്നെ വിട്ടിട്ടു പോയോ  എന്നറിയാൻ . ഇല്ല. അടുത്തു തന്നെയുണ്ട്.

“അപ്പനെന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ ….ഞാൻ ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ… അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പോകാൻ രക്ഷ പ്രാപിച്ചിട്ടുണ്ടോന്ന് ….?!.”

“ഇല്ലെടാ മോനെ … അതിനെനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല… പലരിൽ നിന്നും അന്യായമായി പലിശ വാങ്ങിയതും… അന്യന്റെ വസ്തുവകകൾ കവർന്നെടുത്തതും…. അന്യായമായി കള്ളസാക്ഷ്യം പറഞ്ഞതും … അമ്മ അറിയാതെ ഞാൻ നടന്നതും….കുമ്പസാര കൂട്ടിൽ വീണ്ടും വീണ്ടും കള്ളം പറഞ്ഞു തെറ്റുകളിൽ നിന്ന് തെറ്റുകളിലേക്കുള്ള പ്രയാണം തുടർന്നതും… ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ രക്ഷ പ്രാപിക്കാം എന്ന് കരുതി  കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പെട്ടെന്നല്ലേ  മരിച്ചത്….! “.

അമ്മയുടെ നിഷ്കളങ്കത നോക്കൂ…. ഇത്രയൊക്കെ പാപം ചെയ്ത അപ്പനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അമ്മ എത്ര നേരമായി കരച്ചിൽ തുടങ്ങിയിട്ട്… അപ്പനുതന്നെ ലജ്ജ തോന്നുന്നുണ്ടായിരിക്കും അമ്മയെ കബളിപ്പിച്ചതിൽ!.

” നീയോടാ… മോനെ…  ?”          

“എനിക്ക് രക്ഷ നേടാൻ മാത്രം പ്രായമായോ അപ്പാ…. ഞാൻ ചെയ്തതൊക്കെ ചിലപ്പോൾ കൗമാര ചാപല്യങ്ങളായി കണക്കാക്കി ദൈവം പൊറുത്തു കൊള്ളുമായിരിക്കും ….!” 

എന്നാലും നീ ചെയ്തത് എന്തോക്കെയാടാ മോനെ….?” അപ്പൻ സത്യസന്ധമായി തന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം പറഞ്ഞതാണ്.  അപ്പോൾ താനും സത്യസന്ധത പാലിച്ചേ പറ്റൂ.  

“കോളേജിൽ ക്ളാസ്സുകൾ കട്ട് ചെയ്ത്  കൂട്ട് കൂടി നടന്നത്… കള്ളം പറഞ്ഞു അപ്പന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും പൈസ വാങ്ങി സിനിമയ്ക്ക് പോയത്… ബാറിൽ പോയത്… കഞ്ചാവടിച്ചത്… പെണ്‍കുട്ടികളെ…” അപ്പൻ ഇടയ്ക്ക് കയറി പറഞ്ഞു “മതി മതി നീ പറഞ്ഞു വരുന്നത് എന്താ ണെന്നു എല്ലാം എനിക്ക് മനസ്സിലായി “.  

ആത്മാവും സ്വർഗ്ഗ-നരകവും തമ്മിൽ ഇമ്മിണി  ദൂരമേയുള്ളൂ..  മരിച്ചു തൽക്ഷണംതന്നെ റിസൽട്ട് അറിയാം.  പി.എസ്സിയും, യു.പി.എസ്സിയും പരീക്ഷകൾ എഴുതി ഒരു വർഷത്തോളം കാത്തിരിക്കേണ്ട ഗതികേട് മരണമെന്ന കടമ്പ കടന്നു സ്വർഗ്ഗ-നരകത്തിൽ പോകേണ്ടതി നില്ല. പക്ഷെ അങ്ങോട്ടുള്ള യാത്ര ദീർഘവും ക്ളേശവും ദുർഘടം പിടിച്ചതും ആണെന്നു സണ്ടേസ്കൂളിൽ പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്.  എന്തായാലും ഞങ്ങളുടെ യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ടല്ലെയുള്ളു  .   

ഞങ്ങളുടെ ആത്മാക്കൾ പള്ളിയിലേക്കാണു പോയത്.  അവിടെ ചാക്കോച്ചിയെക്കൊണ്ട് പള്ളിക്കാര് പള്ളിക്കരം അടപ്പിച്ച് കുടിശ്ശിക തീർക്കാൻ നിർബന്ധിതനാക്കുന്നു. പെങ്ങളുടെ കല്യാണ സമയത്താണ് അവസാനമായി അപ്പൻ പള്ളിയിലെ  കുടിശ്ശിക തീർത്തത്. അതിനു ശേഷം ഇന്ന് വരെ പള്ളിയുടെ കരം  അടച്ചിട്ടില്ല.

ഞങ്ങൾക്കായി പ്രത്യേക കല്ലറ പണിതില്ല. കുടുംബത്തിലെ പരിമിതികൾ കാരണം ഒരു കുടുംബക്കല്ലറ പണിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. പണക്കാരന്മാർ നേരത്തെതന്നെ കല്ലറകൾ പണി തിട്ടു. പണക്കാരന്റെ മേശയിൽ നിന്ന് വീണ എച്ചിൽ കഷണങ്ങൾ തിന്നു ജീവിച്ച ലാസ്സറി നെപ്പോലെ ഞാനും അപ്പനും ഇനി അവർക്കിടയിൽ ഒരു കുഴിയിൽ അടങ്ങണം.   

എല്ലാത്തിനും കമ്മീഷൻ അടിക്കുന്ന പ്രകൃതക്കാരനായിരുന്നു ചാക്കോച്ചി എങ്കിലും പണികൾ കൃത്യ സമയത്ത് നടത്തുക എന്നത് അയാളുടെ ഗുണമേന്മ തന്നെയാണ്.   

വഴിക്കുവെച്ചു കണ്ടാൽ മിണ്ടാത്തവരിലും ചിലർ വീട്ടിൽ വന്നിട്ടുണ്ട്. സമ്മതം കൂടാതെ ഇറങ്ങിപ്പോയ മകളും കാഴ്ചക്കാരിയായി വന്നു.

“ഞാൻ ചത്താലും അവളെ വീട്ടിൽ കയറ്റരുതെന്നു ഞാൻ ആ പെമ്പ്രന്നോത്തിയോടു പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതായിരുന്നു…”. ആത്മാക്കൾ ദേഷ്യപ്പെടാറില്ലെന്ന് ഞാൻ അപ്പനെ ഓർമ്മി പ്പിച്ചു.    

വേണ്ടപ്പെട്ടവരാരും  അങ്ങ് അമേരിക്കയിൽ നിന്നോ ലണ്ടനിൽ  നിന്നോ പേർഷ്യയിൽ നിന്നോ വരുവാനില്ലായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഫ്രീസറിൽ കിടക്കാതെ കഴിഞ്ഞു കിട്ടി. വിളി ച്ചാൽ വിളി കേൾക്കുന്നിടത്ത് കെട്ടിച്ചയച്ചിരിക്കുന്ന പെണ്മക്കൾ വന്നു കൂടിയിട്ടുണ്ട്. ഒരു  മരു മകൻ മാത്രം വന്നില്ല. അവൻ വരികയുമില്ല. കാരണം സ്ത്രീധനവും അതിനപ്പുറവും കൊടുത്തു. എന്നിട്ടും  പിന്നെയും പിന്നെയും ചോദിക്കുമ്പോൾ കൊടുക്കാത്തതിലുള്ള അവന്റെ നീരസം പ്രകടമാക്കാൻ പറ്റിയ അവസരം അവൻ വിനിയോഗിച്ചു.  

ഒരാത്മാവ് ഭൂമിയിലേക്ക്‌ അധിവേഗം പാഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ തിരക്കി എന്താണ് കാര്യം. അപ്പോ ഴാണ്‌ അറിഞ്ഞത് അത് ഒരു മാന്ത്രികന്റെ അപ്രാപ്യമായ മാസ്മരികതയെ നേരിട്ട് വീക്ഷി ക്കാൻ പോവുകയാണെന്ന്. അയാളുടെ ആത്മാവിനെക്കൊണ്ട് വീട്ടുകാരുമായി സംസാരിപ്പിക്കു മത്രെ ആ മാന്ത്രികൻ…!  മനുഷ്യർ അന്ധവിശ്വാസത്തെ മുറുകെ പിടിക്കുന്നല്ലോ എന്നോർത്ത് ആ ആത്മാവ് ഞങ്ങൾക്ക് മുന്നില് ഖേദം പ്രകടിപ്പിച്ചു.  

കുട്ടികൾ  കറുത്ത കൊടികൾ കെട്ടിത്തുടങ്ങി. സ്വർണ്ണക്കുരിശും വെള്ളിക്കുരിശുകളും  ഒരുക്കി നിർത്തി.  മുത്തുക്കുടകൾ പൊടി തട്ടി നിവർത്തിവെച്ചു. മെഴുകു തിരികളും ചന്ദനത്തിരികളും കത്തിയെരിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. അമ്മയുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നുള്ള കണ്ണുനീർ പ്രവാഹവും വറ്റിയിരിക്കുന്നു. 

അച്ചൻ കറുത്ത ളോഹയുമിട്ട് വെളുത്ത കാറിൽ വന്നിറങ്ങി. കൂടെ കപ്യാരും ഉണ്ട്. ധൂപകുറ്റിയും അതിൽ എരിയ്ക്കാനുള്ള ചിരട്ടക്കരിയും കപ്യാരുടെ കൈവശമുണ്ട് ശവ മഞ്ചവുമായി പോകു മ്പോൾ ചൊല്ലേണ്ട ഗീതങ്ങൾ കപ്യാർ ഓർത്തെടുത്ത് ഇരു ചെവികളുമറിയാതെ മൂളുന്നുണ്ട്. അതയാളുടെ സന്ദർഭോചിതമായ ഒരു ശൈലിതന്നെയാണ്.

അപ്പനും ഞാനും എല്ലാം വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. വീട് മുതൽ പള്ളിവരെ റോഡിനു ഇരുപുറവും അപ്പന്റെയും എന്റെയും ഫ്ളക്സ് ബോർഡുകൾ വെച്ചിട്ടുണ്ട്. ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പടങ്ങൾ ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടേത്. ഞങ്ങൾ മരിച്ചതിൽ ഞങ്ങൾക്ക് സന്തോഷം തോന്നുന്ന മാതിരി.

ഞങ്ങളുടെ ആത്മാക്കൾ ദുരിത പൂർണ്ണമായ വഴികളിൽ കൂടി സഞ്ചരിച്ചു. ഹിംസ്ര ജീവികൾ നിറഞ്ഞ ഒരു പർവ്വതസാനുക്കളിലൂടെയാണ് ഇപ്പോൾ സഞ്ചരിക്കുന്നത്. കല്ലുകളും മുള്ളുകളും ഇഴ ജന്തുക്കളും നിറഞ്ഞ വഴി. സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കുള്ള വഴി ഇങ്ങനെയോ…!?. നമ്മുടെ മുന സിപ്പാലിറ്റിയുടെ വഴികൾ ഇതിലും എത്ര നല്ലതാണെന്ന് അപ്പനോട് പറഞ്ഞു. 

ഇത്ര  ദുർഘടമായ പ്രതിസന്ധികളെയും തരണം ചെയ്ത്  ഞങ്ങളെ മറികടന്നു അനായാസം   മുന്നോട്ടു പോകുന്ന ഒരാത്മാവിനെ കണ്ടു. ആരാണെന്ന്  പുറകിൽ നിന്ന് ചോദിച്ചു. കെർണൽ സുകുവിന്ദർ സിംഗ് എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞു. അയാൾക്ക് പണ്ട്  പട്ടാളത്തിൽ കിട്ടിയ ട്രെയി നിംഗ് ഇപ്പോൾ  ഉപകരിച്ചു..    

സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കിനി കുറച്ചു ദൂരം മാത്രമേയുള്ളു. അപ്പനും എനിക്കും സമാധാനമായി. ദൈവം ഇത്രയൊക്കെ പിഴകൾ പൊറുത്തല്ലോ  എന്നോർത്ത്. 

സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്ന് മാലാഖമാരുടെ ആർപ്പു വിളികളും ചിറകുകൾ ഉള്ള സ്രോപ്പെന്മാരുടെ  സ്തോത്ര ഗീതങ്ങളും,  വീണ,  കിന്നരം,  തപ്പ് തുടങ്ങി ഇത്യാദി  വാദ്യോപകരണങ്ങളുടെയും ഇമ്പമായ  നാഥങ്ങൾ ഉയർന്നു കേൾക്കാം. 

സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്കുള്ള ദൂരം താണ്ടുന്നത് തന്നെയാണ്  നരകം.  ചിലർ സ്വർഗ്ഗ വാതിൽ വരെ ചെന്ന് അഗാധഗർത്തത്തിലേക്ക് പതിക്കുന്നു. നമ്മൾ ചെയ്ത പാപങ്ങൾ നമ്മോടു പാമ്പും കോണിയും കളിക്കുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. വീണ്ടും അവർ തുടങ്ങിയിടത്തു നിന്ന് യാത്ര ആരം ഭിക്കും. അങ്ങനെ യുള്ളവർക്ക് സ്വർഗ്ഗം  ഒരു സ്വപ്നം മാത്രമായിരിക്കും.

വീട്ടിൽ നിന്നും ശവമെടുക്കുന്നതിനു മുമ്പുള്ള പ്രാർഥനാക്രമങ്ങൾ അച്ചനും കപ്യാരും ചേർന്ന് ചൊല്ലിത്തുടങ്ങി. കപ്യാര്  മൃതരുടെ ചുറ്റും ധൂപകുറ്റി വീശി. ഞാനും അപ്പനും ഇതൊക്കെ കാണുന്നുണ്ട്. ഇപ്പോൾ സ്വർഗ്ഗവും ഞങ്ങളും തമ്മിൽ അധിക ദൂരമില്ല. ചിറകുകളുള്ള കുതിര മേൽ  സുന്ദരികളായ മാലാഖമാർ സ്വർഗ്ഗാതിർത്തിയിൽ കാവൽഭടന്മാരെപ്പോലെ  റോന്തു ചുറ്റുന്നതു ദൂരെ കാണാം.

എന്റെ ആത്മാവ് അപ്പനിൽ നിന്നും വിട്ടു പുറകോട്ടു പോരുകയാണ്.  ഞാൻ രക്ഷക്കായി അപ്പനെ ഉറക്കെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു. അപ്പൻ കേൾക്കുന്നില്ല. എന്റെ ആത്മാവ് അപ്പനെ വിട്ടു സ്വർഗ്ഗ കവാടത്തിനടുത്തു നിന്നും  ഭൂമിയിലേക്ക്‌  തിരിച്ചു പോന്നു.

കപ്യാര് മൃതദേഹങ്ങളിൽ ഭയഭക്തിയോടും സൂക്ഷ്മതയോടും കൂടി നോക്കി കൊണ്ടാണ് ധൂപകുറ്റി ചുറ്റിനും വീശുന്നത്. അയാളുടെ ദൃഷ്ടികൾ എന്റെ കാൽമുട്ടിനു താഴെ പാമ്പ് കടിച്ച ഭാഗത്ത് വെള്ളത്തുണിക്കുമേൽ പൊടിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ചോര കണ്ടു. അയാൾ അച്ചനെ വിവരം ധരിപ്പിച്ചു. അച്ചൻ രഹസ്യമായി നാഡി പിടിച്ചു നോക്കി.  എല്ലാം നോർമൽ ആയി  തോന്നി അച്ചന്. 

പെട്ടിയിൽ നിന്നെടുത്ത് എന്നെ കട്ടിലിൽ കിടത്താൻ അച്ചൻ പറഞ്ഞു. മരിച്ചെന്നു ഡോക്ടർ വിധിച്ചിരുന്നെങ്കിലും കുത്തിവെച്ച മരുന്ന് ഫലിച്ചിരിക്കുന്നു. മരണക്കുഴിയിൽ നിന്നെണീറ്റു വന്ന ലാസ്സറിനെപ്പോലെ എനിക്ക് ജീവൻ വെച്ചു. അപ്പോൾ മരണമണികൾ മുഴക്കി അപ്പന്റെ ശരീരം പള്ളിയിലേക്ക് എടുത്തു. ഇപ്പോൾ അപ്പൻ സ്വർഗ്ഗവഴികളും താണ്ടി സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പ്രവേശിച്ചിരിക്കുമോ ആവോ….!!