കറുപ്പ് ഒരു നിറമാണത്രെ!

അതെങ്ങനെയാണ് ശരിയാവുക?

തന്നിലേക്ക് നിപതിക്കുന്ന

നിറമൊന്നിനെപ്പോലും

ഉള്ളിലേക്ക് വലിച്ചെടുക്കാതെ,

ഒന്നു ചേർത്തമർത്തുക

പോലും ചെയ്യാതെ,

സ്വതന്ത്രമായി പറക്കാൻ വിട്ട്,

ആരെയും ചാരാതെ

തനിച്ചു

തലയുയർത്തിയങ്ങനെ…

നേർത്തൊരു കീറുപോലും

പുറത്തു കാട്ടാതെ

ചന്ദ്രതാരകൾ പോലും

ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന രാവുകളുടെ

മുഖപ്പ്;

ആ മുഖപ്പിന് കനം കൂട്ടി

അടക്കിവെക്കപ്പെട്ട

ശബ്ദങ്ങൾ ഇടതിങ്ങുന്ന

മൂകത;

മതിലിനപ്പുറം

മരണം പറന്നിറങ്ങുമ്പോൾ

ഇട നെഞ്ച്

കിടുക്കിമരവിപ്പിക്കുന്ന

തണുപ്പ്;

കണ്ണൊന്നടച്ചാൽ

അകമേ ബാക്കിയാകുന്ന

നിറവ്;

അങ്ങനെയിങ്ങനെ

ഒക്കെയായ

കറുപ്പ്

കേവലം ഒരു നിറമാണത്രെ!

കണ്ണിൽപ്പെടുന്നതെന്തിനെയും

എന്നോ തയ്ച്ച

ചട്ടയ്ക്കുള്ളിലൊതുക്കി

സ്വയമേ ബോധിച്ചൊരു

പേര് വച്ചും

വിളിച്ചും

ശീലിച്ചുപോയല്ലോ നമ്മൾ!