ആകുമായിരുന്നില്ല ഞാന്‍ …
മരിക്കുകയില്ലായിരുന്നു ഞാന്‍ –
കാല വര്‍ഷങ്ങള്‍ പിറകോട്ടു വലിക്കുന്ന ഇരുമ്പ് പാദുകങ്ങള്‍ ;
വസന്തങ്ങളുടെ നീരോഴുക്കിനെ ഞെരിചില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ..
പിറക്കുകയില്ലയിരുന്നു ഞാന്‍ –
മഞ്ഞു മലകളെ താരാട്ടു പാടിയ ആഴികളെ ;
പിഴിഞ്ഞെടുത്ത നീണ്ട വിരലുകള്‍ ;
പിതാമഹന്റെ നെറ്റി തുളച്ചു കയറിയില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ..
കാണുകയില്ലായിരുന്നു ഞാന്‍ –
ആസക്തിയുടെ തീരത്തടിഞ്ഞ കബന്ധങ്ങള്‍ക്ക് –
സൂര്യനോളം പോന്ന മിഴികള്‍ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ….
അലയുകയില്ലായിരുന്നു ഞാന്‍ …
അപരന്റെ വയറ്റിലെ രക്ത കുഴലുകള്‍
അസ്ഥികള്‍ ഒടിഞ്ഞു തൂങ്ങിയ ..
വീട്ടുപടികളോട് കയര്‍ത്തില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍
പറക്കുകയില്ലായിരുന്നു ഞാന്‍ –
തിളങ്ങുന്ന വീഥികള്‍ പ്രസവിച്ച ;
പര്‍വതങ്ങളിലെ ഗുഹ മനുഷ്യര്‍ക്ക് ;
നഖങ്ങള്‍ മുളചില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ..
പ്രണയിക്കുകയില്ലായിരുന്നു ഞാന്‍ –
ആരവല്ലികളില്‍ കാറ്റു മുളച്ചപ്പോഴേ മയങ്ങിപോയ ;
എരിമലകളുടെ വീണ കമ്പികള്‍ ;
കടല്‍ യുഗങ്ങളെ പുണര്‍ന്നു ;
എന്‍റെ തീരത്ത്‌ താരാട്ടായ്
ഇരച്ച്ച്ചു കയറിയില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ …
ആകുമായിരുന്നില്ല ഞാന്‍ –
ഭൂവല്‍ക്കത്തിന്റെ നിലവിളിrകളില്‍ നിന്നു,..
സൌരയൂഥത്തിന്റെ ഇടനാഴികളിലേക്കു ,
എന്നെ വിതക്കാന്‍ എനിക്കാകുമായിരുന്നില്ല എങ്കില്‍ ….
Good Poem
പിറക്കുകയില്ലയിരുന്നു ഞാന്‍ –
മഞ്ഞു മലകളെ താരാട്ടു പാടിയ ആഴികളെ ;
പിഴിഞ്ഞെടുത്ത നീണ്ട വിരലുകള്‍ ;
പിതാമഹന്റെ നെറ്റി തുളച്ചു കയറിയില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ..
🙂
kavitha ishtapettu
താങ്കളുടെ കവിത മുന്നെ വായിച്ചിട്ടുണ്ട്. അപ്പോള്‍ ഇഷ്ടമായിട്ടുള്ള ആ തീഷ്ണത ഈ കവിതയിലും. വീണ്ടും നല്ല കവിതകളുണ്ടാകട്ടെ.
ആകുമായിരുന്നില്ല ഞാന്‍ –
ഭൂവല്‍ക്കത്തിന്റെ നിലവിളിrകളില്‍ നിന്നു,..
സൌരയൂഥത്തിന്റെ ഇടനാഴികളിലേക്കു ,
എന്നെ വിതക്കാന്‍ എനിക്കാകുമായിരുന്നില്ല എങ്കില്‍ ….
Nice….
Good Poem. Congrats