രണ്ടാമത്തെ മകൻ അങ്ങ് ഓസ്ട്രേലിയയിലാ, അമ്മച്ചി പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. ഈ കൊല്ലം വ രും. അവരുടെ മുഖത്ത് സന്തോഷം അലയടിക്കുന്ന പോലെ തോന്നി. സാധാരണ വിദേശത്ത് മക്കൾ ഉള്ളവരുടെ പൊങ്ങച്ചം കേട്ടാൽ അവിടെ നിന്ന് ഓടി രക്ഷപ്പെടുകയാണ് പതിവ്, ഈ അപ്പച്ചനും അമ്മച്ചിയും വ്യത്യസ്തർ എന്ന് വിചാരിച്ചു ഞാൻ ആ കസേരയിൽ ഇരുന്നു. കുറ ച്ചു നേരം കത്തി വെക്കാം, വീട്ടിൽ പോയാൽ ആവർത്തന വിരസത മാത്രം ആയ ചാനലുകൾ ആണ് കൂട്ടിന്, മനുഷ്യ സാമീപ്യം എനിക്കും ഇഷ്ടം ആണ്.

“അല്ലെങ്കിലും ഈ നാട്ടിൽ നിന്നിട്ട്, എന്ത് കാര്യമാ ഉള്ളത്” അപ്പച്ചൻ ചിന്താധീനനായി. “മൊത്തം അഴിമതി അല്ലേ?”. ഞാൻ ചെറുതായി ചിരിച്ചു, ഇരുന്നത് അബദ്ധം ആയോ എന്ന് മനസ്സിൽ സംശയിച്ചു.

നാട്ടിൽ ജോലി ചെയ്തു ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച കാലം മുതൽ കേൾക്കുന്ന വാചകങ്ങൾ ആണ് ഇത്. ഇത് നശിച്ച നാട്, അഴിമതിയും, അക്രമവും, ഹർത്താലും ഉള്ള നാട്, കൈക്കൂലി ചോദി ക്കുന്നവരുടെ നാട്, വികസന വിരോധികളുടെ നാട് അങ്ങനെ ഇഷ്ടം പോലെ ശാപ വചന ങ്ങൾ. ഇവിടെ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടുക എന്നത് ഉത്കൃഷ്ടവും, ഇവിടെ ജീവിക്കുക എന്നത് നികൃ ഷ്ടവും ആണെന്ന് പലരും സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.

വിഷയത്തിന്റെ പോക്ക് മാറ്റി വിടാൻ ഞാൻ പതുക്കെ വിഷയം മാറ്റി. ” മക്കൾക്ക്‌, എത്ര മക്കൾ ഉണ്ട്?”. അമ്മച്ചിയാണ് ഉത്തരം പറഞ്ഞത് “രണ്ടു പേർക്കും, രണ്ടു വെച്ചുണ്ട്, ഒരാണും ഒരു പെണ്ണും രണ്ടു പേർക്കും”.

“രണ്ടു പേരുടെയും, രണ്ടു പേരുകാരായല്ലോ” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

മാമോദീസയിലെ തലതൊടൽ രണ്ടു പ്രാവശ്യം നടത്തി അതാണ് ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചത്.

അമ്മച്ചി പറഞ്ഞു, “പക്ഷേ അവരെ കണ്ടിട്ട് രണ്ടു കൊല്ലം ആയി”.

“രണ്ടു പ്രാവശ്യം അമേരിക്കയിലും, ഓസ്ട്രേലിയയിലും പോയിരുന്നു” – അപ്പച്ചൻ പറഞ്ഞു. അവരെ എല്ലാ ആഴ്ചയിലും സ്കൈപ്പിൽ കാണും. അപ്പച്ചൻ പറഞ്ഞു. “അമേരിക്കയിൽ ഉള്ള വന്റെ ഇളയ ആൾക്ക് മലയാളമേ അറിയില്ല”. മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞത് അഭിമാനം, ഞാൻ ഇരുന്നത് അബദ്ധം ആയി എന്ന് ഉറപ്പിച്ചു.

മനസ് വീണ്ടും ചിന്തകളിലേക്ക് നീണ്ടു, “ജനിച്ച മണ്ണും, മാതൃഭാഷയും അമൃതിനെക്കാൾ മധുരം” എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ച കാലമൊന്നും ഇവർക്കോർമയില്ലേ??. നാട്ടിൽ നിന്ന് മക്കളെ കയറ്റുമതി ചെയ്യാൻ വെമ്പുന്ന മാതാ പിതാക്കൾ, നാട്ടിലെ ജോലിയും-നാടും- നാട്ടിൽ ജീവിക്കു ന്നവരും ഒഴിവാക്കേണ്ട ശല്യങ്ങൾ, നാട്ടിൽ നിന്ന് മാറി നിന്നാലുള്ള മെച്ചങ്ങൾ, എന്തിനു അനാവശ്യമായി നമ്മൾ കഷ്ടപ്പെടണം. ഇതൊക്കെ ആയിരുന്നു ആ സംസാരത്തിന്റെ എനിക്ക് മനസിലായ കാതൽ. പോകേണ്ടവർ പോകട്ടെ, ഇവിടം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു നില്ക്കുന്നവരെ വെറുപ്പിക്കുന്നത് എന്തിനാണ് എന്ന സന്ദേഹം ബാക്കി ആയി.

എന്നെ രക്ഷിക്കാൻ എന്നോണം, ഫോണ്‍ മിന്നി, ഡ്രൈവർ ചേട്ടൻ മിസ്ഡ് കാൾ അടിച്ചതാ ണെന്ന് തോന്നുന്നു. അപ്പച്ചൻ അതിൽ കുറച്ചു പണിതിട്ട് എന്നെ നോക്കി “ഇതങ്ങോട്ട് ശരി ആകുന്നില്ലല്ലോ മോനെ” എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാൻ വീണ്ടും തോണ്ടി അങ്ങോട്ട്‌ വിളിച്ചു, വണ്ടിയുടെ തടസം മാറിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു, നമസ്കാരവും പറഞ്ഞു പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി, പ്രശ്നങ്ങൾ ഉള്ള എന്നാൽ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്ന, നന്നാക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന, ഞാൻ ജീവിക്കുന്ന എന്റെ നാട്ടിലേക്ക്.

 അനൂപ് വർഗീസ് കുരിയപ്പുറം